صبحِ شب

بسم الله الرحمن الرحیم...

       صبحی بود ،            

                         او ،

                         آمد به دنبالم،

                                      نرفتم...

               حیف شد ، ای کاش...

     ............         

           حالا حسرت یک عمر بر دوشم،

           و  بغضی که نمی دانم چه موقع، اوج می گیرد ، سودای شکفتن در سرش؟؟

      ...........

                   سال ها بعد،امّا...

                   شبی که آسمان باران فرو می ریخت

                              روی غنچه های شوق در قلبم،

              و با عطرش-با عطر همان باران-

              می رقصید روی پرده های پاک احساسم،

                                                        دلم بی تاب شد،

                                                       ناگاه،هُرّی ریخت...

         سکوتم پر صدا شد،

        نگاهم برق شادی زد،

         و ... اشکم ریخت ...

                                                       غوغایی به پا شد...

                     همان شب بود،     همان شب بود که،

                                             یادِ

                                                   آن صبح افتادم.

        و روی بالِ آن همه باران ، آن همه پرواز ،

                                                       -همه حیران،-

                   با عشق، اندیشه،

                  تا بی کران های زلال و سبز نور ، راندم ...

             همان شب بود که یاد تو افتادم ، 

                و بعد از سال ها،آن شب ، دوباره شعر گفتم ،

                                                                                             شعر خواندم...