« بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم »
زار و نزار،
چو رودی سرش خورده بر سنگ بودم،
-سرم درد می کرد-
دلتنگ بودم...
در انتهای عالم، دنبال تو می گشتم، خودم گم شدم...
راضی نشو که حالا ،
تنها بمانم،
جا بمانم،
دلم غم بگیرد، بمیرم.
شبم باز شبنم بگیرد ، بمانم ...
....
من خسته ام، نایی نمانده برایم،
از بس که رفته ام به اشتباه،
از بس که آزرده ام خودم را،
تـو را،
خدا را،
آزرده ام قبول! ولیکن به اشتباه...
...
تو ، بی خیالِ لحظه هایِ همیشه،
من، مبتلای در همه جا حسرت،
او،امیدوارم بی خیالِ من نشود،هرچند من...
...
من در احتضار،
تو ،خوب باشی...، راحت...، بخندی...،
سرت سلامت!
...
در کوچه های ساکت شب ماندم، با خودم قهر کردم،
تو را دادم از دست...،از این بدتر نمی شد،
ولی هنوز،
او هست،او هست،او هست...
آسمانِ روی سرم آبی ست،
پس همه چیز خوب می شود...
او هست و آسمانِ روی سرم آبی ست،
پس همه چیز خوب می شود...
ای او! بمان!
ای تو! نرو!
ای من! بخوان!
پس همه چیز خوب می شود ،
ولی،
جای یک زخم بر دلم...کهنه...
۱ نظر
۰۸ خرداد ۹۵ ، ۲۰:۰۲